Valentijnsdag

Hoewel er veel mythes zijn over de oorsprong van Valentijnsdag, is een van de meest populaire verhalen dat het een eerbetoon is aan een heilige genaamd Valentijn die leefde in de derde eeuw. De legende beweert dat hij een priester was die huwelijken voltrok voor stellen die onder de toenmalige Keizer Claudius Gothicus (hij was keizer van 268 tot 270) verboden waren om te trouwen. De keizer was van mening dat jonge, ongetrouwde mannen beter soldaten waren. Een jong stel ging naar bisschop Valentijn met het verzoek hen te trouwen. Valentijn was van mening dat de liefde zwaarder moest wegen dan de wetten van de keizer, en het stel werd in het huwelijk verbonden. Het duurde niet lang voordat er meer paren kwamen die hetzelfde verzoek hadden. Uiteindelijk werd hij aangegeven en gearresteerd. Claudius liet Valentijn martelen en onthoofden. Dit is gebeurd op 14 februari, maar welk jaar het was, is onduidelijk.

Geoffrey Chaucer, een Engelse schrijver die rond 1380 het gedicht Parliament of Fowls schreef, beschrijft hoe de vogeltjes op een bewuste dag in februari hun partner kiezen. Het is niet lang na het gedicht van Chaucer dat de leden van het Franse en Engelse hof elkaar liefdeskaartjes stuurden op Valentijnsdag. Dit gebruik werd omstreeks de zeventiende eeuw overgenomen door het volk.

Valentijnsdag wordt bijna overal ter wereld gevierd maar op verschillende manieren of andere datum.

• In Duitsland wordt Valentijnsdag niet gevierd. Het is namelijk de geboortedag van Judas, de verrader van Jezus.
• In Zuid-Korea geven vrouwen op 14 februari chocolade aan de mannen. Op 14 maart geven de mannen dan weer snoepgoed aan de vrouwen. Degenen die niets hebben gekregen gaan treuren in een restaurant en eten zwarte noedels.
• In Schotland vieren ze Valentijnsdag een beetje zoals de oude Romeinen dit ook deden. Die vierden Lupercalia, een heidens feest. De namen van alle niet getrouwde jonge vrouwen werden in een grote kom gegooid en dan mochten alle jonge mannen die nog niet getrouwd waren er een naam uitpakken.
• Rozen zijn in Taiwan heel belangrijk. 1 roos zegt: “Jij bent voor mij de enige echte. Wanneer een vrouw 99 rozen ontvangt, betekent dit dat de man haar eeuwige liefde geeft. Als een man 100 rozen aan een meisje geeft, wil hij met haar trouwen.
• In China wordt het Qixi Festival (in Chinees: 七夕; letterlijk de nacht van de zevens) gevierd, het festival van de geliefden. Dat is elk jaar op een andere dag, namelijk de zevende dag in de zevende maand van de Chinese kalender. De oorsprong van het feest gaat terug naar het liefdesverhaal van Niulang en Zhinu. Het was een verboden liefde en op een dag werden ze gescheiden. Ze mochten jaarlijks maar één keer bij elkaar komen door middel van ekster die een brug vormden, zodat ze één nacht bij elkaar konden zijn.
• Een ander merkwaardig geval is dat van Denemarken en Noorwegen. Er bestaat een traditie van het geven van 'Gaekkebrev': kleine gedichtjes met grappige rijmpjes die mannen anoniem naar vrouwen sturen. De afzender gebruikt evenveel punten als er letters in de naam van de geliefde staan. Een spel waarbij de vrouw, als ze raadt wie haar het gedicht heeft gestuurd, een paasei krijgt en als ze verliest, moet ze het aan hem geven.
• In 1700 had Engeland haar eigen aparte traditie. Alleenstaande vrouwen zouden in deze tijd op de vooravond van Valentijn 5 hartvormige speldjes op hun kussens plaatsen. Eentje in elke hoek en de vijfde in het midden van het kussen. Dit zou ervoor zorgen dat zij in hun slaap dromen over hun toekomstige echtgenoot zouden ontvangen. Een variant hierop was dat er rooswater op de kussen werd gesprenkeld en de vrouwen een gebed tot Valentijn opzeiden.
• In Wales is al heel lang Dwynwen de beschermer van de liefde. Deze nationale feestdag wordt op 25 januari gevierd (Dydd Santes Dwynwen) en niet op 14 februari. Volgens de traditie maken mannen op deze dag zelf houten (of chocolade) lepels voor hun geliefden. De Welsh Love Spoons. Deze lepels worden gegraveerd met symbolen die verband houden met het stelletje. Iedere lepel is dus anders.
• De eerste Valentijnsdag- liefdesbrief werd in 1416 geschreven in de gevangenis door hertog Karel van Orleans aan zijn geliefde Benne van Armagnac.
• Valentijnsdag waaide aan het eind van de jaren 1940 vanuit Amerika over naar het Europese vasteland. De feestdag werd in ons land aangegrepen door bloemisten en banketbakkers, die er hun – na de decembermaand stagnerende – inkomsten mee hoopten aan te vullen
• Op Valentijn worden heel wat anonieme kaarten geschreven. De ontvanger krijgt dan wel een liefdesboodschap, maar weet niet direct van wie. Vooral bij tieners leeft die geheimzinnigheid nog sterk. Volgens sommigen dateert die heimelijk sfeer uit de preutse Victoriaanse periode (1837-1901), waarin openlijke liefdesbetuigingen uit den boze waren. In die tijd circuleerden ook heel wat symbolen die mensen konden gebruiken om op een verdoken manier iets aan elkaar te zeggen. Bloemen bijvoorbeeld hadden elk een andere betekenis. Zo stond een vergeet-me-nietje voor ware liefde, een blauw viooltje voor hoop en een jasmijn voor sensualiteit. Wie een kaart met een krokus verstuurde gaf meteen de boodschap mee van ‘misbruik me niet’, terwijl een rode tulp een ware liefdesverklaring betekende. Vandaag worden dieprode rozen als een teken van liefde gezien, maar in het Victoriaanse tijdperk stonden ze symbool voor schaamte.